Akcja książki rozpoczyna się w 1934 roku, gdy małżeństwu Jadwidze i Michałowi rodzi się siódma córka. Według dawnych wierzeń, siódma córka w rodzinie mogła stać się zmorą – duszą, która w nocy wychodziła ze śpiącego ciała i dusiła wybraną ofiarę, powodując chorobę, a czasem nawet śmierć. Zmora bardzo często atakowała młodych chłopców. I choć w XX wieku teoretycznie nikt już w zmory nie wierzy, a do wsi małymi krokami wchodzi nowoczesność, dziewczyna jest przez wieś odsunięta, traktowana z rezerwą. Krysia również stroni od ludzi, przyjmując rolę opiekunki starzejących się rodziców. Jadwiga, która pragnęła syna i po narodzinach Krysi podupadła na zdrowiu, nie potrafi w pełni zaakceptować swojej najmłodszej córki. Nie potrafi obronić jej przed odtrąceniem. Wszystko zmienia się, gdy do Dobrej, przyjeżdża bratanek młynarza – Jura. Chłopak wyraźnie interesuje się Krysią. Młodzi spotykają się kilka razy w owianej ponurą sławą Leśniczówce, w której podczas wojny Niemcy zamordowali partyzantów i leśniczego. Gdy Jura, po spotkaniu z dziewczyną, rozchorowuje się nagle i zostaje przewieziony do szpitala, wrogość wsi wzrasta. Ktoś podburza mieszkańców wsi przeciwko dziewczynie. Powoli na jaw zaczynają wychodzić inne tajemnice rodziny Pecynów oraz społeczności Dobrej. To książka o izolacji, osamotnieniu i niezrozumieniu inności, ale także o toczącej się na początku XX wieku walce obyczajów i ludowych wierzeń z wchodzącą nowoczesnością. Tłem opowieści jest wieś, która zniknęła już z polskich krajobrazów. Zmory i południce uciekły z niej bezpowrotnie wraz z pojawieniem się elektryczności.